Pamiętasz? Fragmenty (13)

***

(...)

Iza otwiera drzwi w szlafroku, rozczochrana.

- O, chyba przyszłam nie w porę.

- Chodź, chodź, zaraz doprowadzę się do porządku. Chyba że nie zniesiesz widoku tego pobojowiska -  macha ręką z rezygnacją.

We wszystkich pokojach piętrzą się sterty pieluch i kartki z notatkami. Pod ścianą przedpokoju porzucony odkurzacz, jakby ktoś zamierzał go użyć i nagle zmienił zdanie. Tylko mała, sztuczna choinka przypomina o tym, że są święta.

- Mama wyszła z Maksem, a Marek pojechał na wieś do rodziców. Kawa, herbata?

- I wódka też.

- Żołądkowa gorzka, jeśli nie zniechęca cię nazwa - Iza wyciąga butelkę z barku.

- Klasyczny przykład kamuflażu. Może żołądkowa, ale na pewno nie gorzka. Ubierz się, a ja zrobię kawę - proponuje Olga.

- Jak  to rzekł ów Rosjanin?

- „Siejczas ja pobriejus’, stanu czełowiekom.”

- Właśnie.

- Mnie nie nalewaj - mówi Iza, zapinając przyciasną bluzkę.

- Mam pić sama? Oszalałaś?

 - Maksio będzie miał rodzeństwo.

- Rany Boskie!

- I to właściwie wszystko - Iza rozkłada ręce.

- Jak sobie dasz radę?

- Tak jak dotąd. Może doktorat ucierpi, ale mi nie zależy.

- Zawsze ci zależało. Bardziej niż komukolwiek, kogo znam.

- Słyszałaś o depresji poporodowej? Wszyscy udają, że nie istnieje. A może to nie depresja. Przyłapałam się na tym, że jestem wściekła na moje dziecko. To już za wiele.

- I dlatego zaszłaś w ciążę?

- Zaszłam i już. Nie planowałam. A teraz jestem i tyle. Mam ochotę spalić te papiery albo skoczyć z mostu. Na szczęście w okolicy nie ma mostów.

Dzwonek do drzwi. Maksio z babcią wraca ze spaceru. Zakutany w szale rumiany bobas wyciąga ręce do Izy.

- Maksiu, malutki. Chodź, mamusia cię rozbierze. A kto to? Ciocia? Pójdziesz do cioci?

Malec lękliwie przytula się do matki.

- Ugotuję mu zupę, a ty sprawdź, czy nie ma mokro - mówi matka do Izy. - Uważam, pani Olu, że Iza nie powinna pracować, na jej miejscu poszłabym na zwolnienie. Ale ona nie da sobie nic wytłumaczyć.

- Dlaczego nie chcesz? Dostałabyś bez problemu L-4.

- Zgadnij - Iza  znacząco spogląda w stronę kuchni. - Ale bez niej nie dałabym sobie rady. Chciałabym, żebyś przyszła do nas na Sylwestra, ale nie wiem, czy to dla ciebie atrakcyjna propozycja.

- Wybacz, ale już zdecydowałam. Chcę być sama.

- Nie boisz się?

- Czego? Łez? Nie.

- Chyba masz rację. Ja nie umiem płakać. Tylko pochlipuję.

- Kiedyś się nauczysz. Kiedy naprawdę będziesz musiała. 

_________________________________________

© 2014 Alina L

Wszelkie prawa zastrzeżone. Kopiowanie, powielanie i wykorzystywanie tekstu w całości lub we fragmentach bez zgody autora zabronione. 
All rights reserved. Any unauthorised copying will be an infringement of copyright.