Szarozielona Toskania

Po latach znów we Włoszech: znów jesienią i na krótko. Pierwszy dzień jeszcze był słoneczny, następnego deszcz i  zimno. Dopada nas zmęczenie podróżą, odsypiamy więc, my i psy. 
Ale nie po to tu przyjechaliśmy. Jedziemy do Vinci.

Nie pada, lecz jest szaro i zimno. Uliczki są jak korytarze, którymi pędzi szalona wichura. Wszyscy się chowają.









My nie.

Choć psy się boją.
Wiatr chce nam urwać głowy.

Stare Vinci, z kamienia i różowej cegły, posadowione jest na wzgórzu. Wokół inne wzgórza i oliwne sady.

Jedziemy do Anchiano, do rodzinnego domu Leonarda.

Ścieżka wiedzie przez gaj oliwny.

Jest cicho, jeśli nie liczyć wycia wiatru, i pusto.

Szarozielona Toskania.