Wiktor

 

To jedna z nielicznych Jego fotografii. Zrobiona gdy był studentem, na odwrocie ma pieczęć Politechniki Śląskiej.

Patrzy z niej młody, lecz już dojrzały mężczyzna. W garniturze,białej koszuli i krawacie. Przystojna twarz o wyraźnych kościach policzkowych. Ciemne włosy zaczesane do tyłu.

Łatwo sobie go wyobrazić trzydzieści, czterdzieści lat później. Wciąż byłby przystojnym mężczyzną.

Tym, co ujmuje w tej twarzy, jest cień uśmiechu. Śmiejące się oczy.

Gdy wybuchła wojna, właśnie zdał maturę. Wkrótce potem nie miał wyboru - został głową rodziny. Pięć młodszych sióstr - najmłodsza sześciolatka, moja Mama - i on sam stracili rodziców, odebrano im dom. On sam musiał pójść do pracy. Matka została zabita, ojciec nie wrócił z Dachau.

W swojej wsi, a właściwe na półwiejskim przedmieściu Tarnowskich Gór, był pierwszym, który poszedł na studia. Właśnie otwarto Politechnikę Śląską.

Jego siostry wychodziły szybko za mąż. Zostały dwie najmłodsze.  

Dlaczego sam się nie ożenił? Nie z nieśmiałości ani z braku chętnych. Przystojny, mądry, odpowiedzialny. Tak niewiele o nim wiem, choć zawsze był obecny w rozmowach. Mam wrażenie, że gdy go zabrakło, rodzina się rozsypała. Więzi już nigdy nie były tak mocne jak przedtem.

Gdy byłam dzieckiem, często myślałam, jak by to było, gdyby żył. Miałabym kochającego Wujka, blisko? Moja Mama miałaby wsparcie? Jej życie ułożyłoby się inaczej? 

Kończył właśnie studia, był na praktyce, gdy to się stało.

Ciężko poparzony umierał przez kilka dni.

Nie miał jeszcze trzydziestu lat.

Wiktor Janoszka 27.02.1921 - 19.01.1951


Babcia
Dziadek