Pamiętasz? Fragmenty (6)

 

***
Polska. Sierpień 1981. Kraj, w którym spełniło się życzenie „obyś żył w ciekawych czasach”. Przystanki i mury oklejone hasłami i rysunkami. W dzienniku telewizyjnym pierwsze informacje to strajki, żądania, rozmowy. Ci, co w tym tkwią, sądzą, że tworzą historię. A historia ma na ten temat własne zdanie.

Jak opisać Polskę tamtego czasu? Kraj smutnych, zmęczonych ludzi, kobiet stojących w kolejkach, dźwigających torby pełne zakupów. Chaos, nadzieja, lęk. Znużenie. Czy to jeszcze można opisać? Tak łatwo się zapomina...

(...)

Na początku września w dniu urodzin Olgi Magda telefonuje do szkoły.

- Spełnienia marzeń, moja droga. Mogę przyjść jutro?

- Przyjdź dzisiaj, będzie wesoło.

- Nie dam rady, wczoraj wróciłam. Chcę posiedzieć z mamą i babcią.

- Oczywiście. Jutro jest O.K. Jestem w domu od trzeciej.

- Czwarta, piąta? Jak mi się uda dojechać. Co tam do ciebie kursuje, 26?

- I nic więcej. Będę czekać, do zobaczenia.

Tegoż wieczoru, kiedy mocno podochoceni goście kończą piekielnie ostre risotto, rozlega się dzwonek do drzwi.

Telegram: HEUREUX ANNIVERSAIRE MON AMOUR. Bez podpisu.

Uśmiechnięta Magda  z pakiecikiem w ozdobnym papierze. Pomadka Bourjois w odcieniu zgaszonego różu.

- Jaka piękna!

- I jeszcze to - wyciąga z torebki koperty. Kartki niestarannie wydarte z notatnika.

Napisać do ciebie? Nie!

Mówić, że cię kocham

opisać smak wieczornych łez

powiedzieć, że czuję się pokonany

nasze  spotkanie, to było tak dawno temu  

dziś wieczorem, Olgo, pragnę cię bezgranicznie

dziś wieczorem, Olgo, pragnę cię boleśnie

dziś wieczorem, Olgo, pragnę cię całkowicie

dziś wieczorem, Olgo, nie wierzę ci

W ciemności mego szaleństwa

zbuduję zamek

jego jedynym światłem - zielone oczy dziecka

jedynym murem - jej skóra

będę słuchać jej głosu, śmiechu

szeptu

Dziś wieczorem moja mała odeszła

pada deszcz w moim zamku

zielone oczy płakały

nie płacz maleńka

Noc, nieważne kiedy

Kocham cię, Zielonooka

Opowiedz o jutrze

jesteś tak daleko

opowiedz o sobie

o kamieniach, o które się potykasz

o radości

o łzach

opowiedz o tych olśniewających szczytach

które osiągasz

nie mogąc ich dotknąć

Twoja krew płynie we mnie; i nawet jeśli cierpimy

to cierpienie jest piękne, ponieważ płaczemy z miłości

wiesz, czasem zwątpienie osacza mnie, ale jestem

zbyt spragniony czystości i cudów: nikt i nic

nie potrafi zniszczyć mego snu

Słońce znów przyszło

śniłem na samotnej plaży

potem kochałem się z wiatrem, morzem i słońcem

i wyłem twoje imię

mewy zachowały ciszę

rysowałem nieskończone arabeski i zrywałem

kwiaty, by ofiarować je falom

Opowiem ci swoją miłość

wciąż nową, wciąż odmienną

Cierpię, moja bliźniacza duszo

nie dla długości rozstania

ból jest ten sam, gdy opuszczasz mnie

na godzinę czy na rok

Pamiętam tę pierwszą noc, którą spędziliśmy razem

jak kwiat dopełniający bukiet

czego się boisz

chcę tylko trzymać cię za rękę

czuć złocistą woń twoich włosów

palić papierosa w świetle twego spojrzenia

rozśmieszać cię

biec z tobą

iść z tobą

Ale muszę się przyznać uczciwie do innych pragnień...

Przytulić cię mocno, pieścić cię, całować cię...

Muszę się przyznać i jest to smutne, że nic nie zrobiłem od twojego wyjazdu (tylko pracowałem).

To trudne, wiesz. Naprawdę nie przywykłem do tych głupich, okropnych, ale niezbędnych czynności.

Nie wiem, jak sobie z tym dam radę, ale jest pewne: będę w Warszawie 18 września 1981, jeśli nie zmienisz zdania (jesteś wolna, niezależnie od wszystkiego, nie zapominaj o tym, nigdy!!!).

Je t’aime, je t’embrasse...

_________________

Letters published with the Author's permission.
To be continued. 

© 2014 Alina L

Wszelkie prawa zastrzeżone. Kopiowanie, powielanie i wykorzystywanie tekstu w całości lub we fragmentach bez zgody autora zabronione. 
All rights reserved. Any unauthorised copying will be an infringement of copyright.