ZNÓW KŁOPOTY
Jedenastoletni Puma nie był już
okazem zdrowia, ale tak poważnie nigdy przedtem nie chorował. Gdy
wróciłam z pracy, poruszał się z trudem. Miał 39,5 st. C. Lekarz
oglądał go dokładnie, nic nie mogąc znaleźć. Dopiero na koniec
zbadał klejnoty rodowe – były opuchnięte. Stwierdził zapalenie
jąder. A przy okazji wysłuchał szmery w sercu. Zapisał leki.
Nagrodą za wizytę u lekarza było świńskie ucho.
Nie sądziłam, że los mojego
psa tak obejdzie naszych sąsiadów – codziennie kilka osób pytało
o jego zdrowie. Tymczasem dostawał lekarstwo, a lekarz sugerował
operację, podejrzewając nowotwór. Po tygodniu ropa zaczęła
wyciekać, więc pojechaliśmy do gabinetu, by pobrać wymaz. Pies
walczył dzielnie, a po wszystkim uciekł, korzystając z tego, że
ktoś otworzył drzwi. Doktor był przerażony, że pobiegnie w siną
dal albo wpadnie pod samochód, ale Puma znał drogę do domu, a ta
była bezpieczna, wiodła środkiem osiedla – trzeba było przejść
tylko przez jedną ulicę. Złapać się dał dopiero po kilkuset
metrach.
Choć gorączka i ból stopniowo
ustępowały, pomógł dopiero trzeci antybiotyk, dobrany na
podstawie posiewu. Piesek cierpiał i szukał u mnie pomocy, ale
kiedy poczuł się lepiej, trudno było z nim wytrzymać – musiał
odreagować.
Doktor przekonywał mnie do
kastracji, mówiąc, że takie infekcje będą nawracać i dodatkowo
osłabiać serce. Miałam wątpliwości, a raczej się bałam.
Opowiadano mi o psach, których po narkozie nie udało się wybudzić,
i choć naszemu lekarzowi nic takiego nigdy się nie przytrafiło,
mój lęk, wobec wykrytej właśnie choroby serca psa, był
uzasadniony. Dręczyła mnie konieczność podjęcia decyzji.
Któregoś dnia otworzyłam na chybił trafił Tomasza a Kempis. Sens
był taki: zaufaj zdaniu mądrzejszych i doświadczonych. Potem
przyśnił mi się nasz doktor, który operuje psa, podczas gdy ja
czekam na plaży. Jest tam pięknie, pusto, spokojnie. Lekarz
wychodzi z gabinetu. Po operacji pies śpi i nierówno oddycha.
Prześwietlenie i usg robiliśmy
w klinice Akademii Rolniczej. Nie obeszło się bez walki – kilka
osób trzymało pacjenta, który do końca nie dał za wygraną.
Wykazały powiększoną lewą komorę i prawy przedsionek, poszerzone
naczynia i zmiany w oskrzelach. To nie ciężki stan, ale początek
problemów. Chociaż dostał tabletkę uspokajającą, piesek miał
potem rozstrój żołądka. Płakał i prosił o pomoc.
To był trudny moment. Jego
starzenie się dotykało mnie bardziej, niż upływ moich własnych
lat. Rozumieliśmy się bez słów. Kiedy o nim pisałam,
przychodził, siadał przy mnie i nadstawiał łepek do głaskania.
W kwietniu, w przeddzień
dwunastych urodzin, Puma został wykastrowany. Choć nie mam do tego
zabiegu tak emocjonalnego stosunku jak mężczyźni, żal mi było
psa. W ostatecznym rozrachunku była to słuszna decyzja, pozwalająca
uniknąć nawrotów przykrych infekcji, a przy tym kastracja zmieniła
nieco obyczaje psa związane z siusianiem, dzięki czemu analizy
moczu się poprawiły, szczawian był mniej liczny i pojawiła się
nadzieja, że ze strony nerek nie będzie dalszych komplikacji.
Pod względem pociągu do suczek
zmiany były bardziej subtelne. Puma nigdy nie zapomniał, że jest
facetem, lecz teraz skupiał się raczej na zalotach, nie dążąc do
spełnienia.
Obce psy obwąchiwały go z
pewną konsternacją.
ŚMIERĆ
Piesek potrącony przez samochód
na dwupasmówce. Mały, beżowy. Zobaczyłam z okien autobusu, że
pochylają się nad nim młodzi ludzie. To nie ta dziewczyna go
potrąciła – sprawca uciekł. Chłopak na rowerze zatrzymał się,
by jej pomóc. Podeszłam, nie wiedzieli, co robić. Zanieśliśmy go
do mnie, do firmy. Nasz weterynarz był poza Lublinem, powiedział,
żeby zadzwonić do schroniska. Czekając na samochód, patrzyłam na
umieranie psa. Potem powiedzieli, że nie przeżył. Płakałam kilka
dni.
Ktoś powiedział: „przejęła
się pani tym psem bardziej niż jego właścicielka”. A co to
ma do rzeczy? Byłeś przy czyjejś agonii?
Żałuję tylko, że nie umarł
przy mnie. Że musiał jeszcze przeżyć tę ostatnią podróż
donikąd.
Lepiej miał ten, który kiedyś
umarł na moich oczach, potrącony przez auto na wzniesieniu, a
jeszcze przed chwilą biegł radośnie, goniąc za gawronem. Biały w
czarne łatki młody psiak. Uderzenie, skowyt trwający kilka sekund
i cisza.
Wiosna! Na porannym spacerze
spotykamy psy i psiarzy, nie widzianych od miesięcy. Mój kudłaty
starszy pan nagle czuje się pełen wigoru, a Pusia, znaleziona jako
jednodniowe szczenię w śmietniku, która zawsze na niego warczała,
zachowuje się jakby wpadł jej w oko. Bawią się, baraszkują, liżą
po uszach, Pusia odsłania ładnie pachnące miejsce, a on tylko na
to czeka, tańczy na ugiętych łapach, ogon wiruje. Szkoda, że nic
z tego nie będzie, świat jest bez litości.
Za kilka dni znów spotykamy
Pusię, Pies rwie się do niej, aż piszczy. Suczka jest chora,
osowiała, traciła przytomność, nie je. Ma smutne, chore oczy,
bardzo cierpi. Ma już 14 lat i chorowała wcześniej na raka.
Lekarze nie wiedzą, co tym razem jej dolega. Radzę jej panu, by
zasięgnął porady innego lekarza; ten, u którego był, ostatnio
nie zoperował na czas półrocznego szczeniaka mojej znajomej.
Zwlekał z operacją, aż wdało się zapalenie otrzewnej i było za
późno. Pies miał obce ciało w jelitach i można było go
uratować.
Pusia umarła.
Myślę
o zachowaniu Pumy, o jego zalotach do niej w ostatnich tygodniach i
przypomina mi się historia opowiedziana przez Vitusa Droschera.
Kiedy stara słonica, przewodniczka stada, umierała, inne słonice
podtrzymywały ją kłami, głaskały trąbami, a słoniątko
przyniosło kępkę trawy. Ale ona nie chciała jeść. Wtedy jedna z
samic spróbowała podniecić ją seksualnie, zachowując się jak
samiec. Na próżno. Na koniec małe słoniątko próbowało ją
ssać. „Nie umieraj, jesteś mi
potrzebna”.
W DROGĘ!
Tamtego lata zaplanowaliśmy
długą podróż: przez południowe Niemcy, Liechtenstein i
Szwajcarię, potem przez Alpy na południe, dalej Langwedocja i
powrót przez Prowansję i Włochy. Uff... To miała być niezwykła
wyprawa, pełna wyzwań dla psa, którego po raz pierwszy czekały
ciągłe zmiany miejsc, hoteli, pogody. Koniec lata: deszcze,
powodzie i upały, miasta i pustkowia, góry, rzeki i morze. Kiedy
znajomi pytali, z kim podróżuję, odpowiadałam: z dwoma
chłopakami, dwu- i czworonożnym.
W Ratyzbonie, gdy czekałam z
Pumą na I. zwiedzającego kościół, usłyszałam od
przechodzącego Bawarczyka (nawet bardzo eleganccy panowie noszą tu
regionalne stroje): „w średniowieczu psy były wpuszczane do
kościołów”.
Uśmiechnęłam się,
przypominając sobie koncert organowy w kościele ewangelickim w
Tarnowskich Górach. Świątynia była pełna słuchaczy i już na
początku dołączył do nas mały, łaciaty piesek. Gdy klaskaliśmy
po poszczególnych utworach, radośnie szczekał. Kiedy brzmiała
muzyka, słuchał. W pewnym momencie zabrał głos ksiądz biskup, by
powitać słuchaczy i podziękować artyście. Psi meloman
rozszczekał się. Duchowny zwrócił się do nas „czy ktoś z
państwa mógłby wyprowadzić pieska?” po czym zawahał się
„a właściwie... to też stworzenie Boże”. Piesek
wybiegł z kościoła po koncercie, bardzo zadowolony.
SZWAJCARIA
„Ren
będzie nam towarzyszył podczas jazdy przez Szwajcarię trasą wśród
gór. Żadnych autostrad. Taką dewizą kierujemy się zawsze, gdy to
możliwe - boczne drogi raczej niż autostrady, miasteczka raczej niż
metropolie, wioski i winnice chętniej niż zatłoczone plaże; a
także, ze względu na psa - który dzielnie podróżuje z czipem pod
skórą i eleganckim europejskim paszportem - raczej spacery niż
zwiedzanie muzeów” -
napiszę potem. Przez przełęcze Furka i Oberalp, jechaliśmy w
dolinę Rodanu.
Nocleg
w hotelu nad Lemanem.
Następnego dnia zamek Chillon,
znany z poematu Byrona. Przy wejściu budy dla psów. Można by tu
zostawić Pumę, ale gdy na próbę przypinamy mu łańcuch, patrzy
na nas z takim wyrzutem, że rezygnuję ze zwiedzania.
OSŁY BOJOWE
W dolinie Rodanu, tuż za
Tournon i Tain d'Hermitage, gdzie rozszerza się ona ku południowi,
a klimat gwałtownie się zmienia na śródziemnomorski, przyciągają
naszą uwagę ruiny zamku z podgrodziem. To Chateau de Crussol,
posadowiony na szczycie wzniesienia, nad przepaścią. Początek
września, a skwar jest taki, że musimy odpocząć na rozległym
parkingu poniżej zamku. Ja i pies rezygnujemy z podejścia, I.
dzielnie wspina się na górę w towarzystwie innych turystów.
Niektórzy z nich korzystają z oślich grzbietów, bo pod głogami
pasie się spore stadko – kilka samców, dwie ciężarne oślice i
dwoje młodych – większy beżowy i malutki biały osiołek.
Puma nie zna osłów – dopiero
co w Szwajcarii usłyszał ryk, który go mocno zaniepokoił, ale nie
widział samego zwierzęcia. Zaciekawiony podchodzi do biegających
luzem młodych, ale te nie wykazują chęci do zabawy, zmuszając go
do ucieczki.
Odpoczywamy w cieniu, jemy
podwieczorek. Biały osiołek, zwabiony widokiem jedzenia, prosi o
magdalenki, więc się z nim dzielę, ku cichemu niezadowoleniu psa,
który jednak trzyma się z boku. W końcu uznaję, że wystarczy,
ale mały natręt nie daje za wygraną. „Dość, zmykaj”
mówię, bez skutku. Puma postanawia wziąć sprawy w swoje ręce (a
raczej zęby), podbiega od tyłu – i obrywa kopytem. Płacz !
Wycofuje się pod głogi, by tam przetrawić klęskę.
Gdy wraca I., pies postanawia
wyrównać rachunki z osłami, ale udaje się nam to mu
wyperswadować.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz