Maj, miasto, magia

Wieczorne niebo nad miastem ma barwę indygo. Nad złotymi domami, nad rozświetloną Bramą Krakowską wisi cienki rożek księżyca. Fasady domów na Krakowskim Przedmieściu podświetlone, na deptaku gwarnie, choć nie tłoczno. Niebo nad żółtymi domami: sceneria mojego snu o aniołach, lecących w kluczu nad miastem. Anioły w różowych, koronkowych sukienkach, spod których widać ich chude nóżki. Dokąd lecą? Przecież tu jest ich dom!

Wreszcie słoneczne poranki. Niskie słońce w soczyście zielonej, lśniącej trawie. Kwitnie bez, jarzębina, kasztany, przekwitła już ałycza. Wilgi już przyleciały, samczyk śpiewa w topolach na Symfonicznej. Gdy przestaje, gwiżdżę na niego i odpowiada. Fiju-fiju, fletowe, miękkie. Kiedy wyklują się młode, coraz częściej będzie słychać ostrzegawczy wrzask. Zobaczyć go? Trudno. Dopóki gwiżdżę, odpowiada, ale gdy się zbliżam by go podejrzeć, złoto-czarna błyskawica przemyka miedzy wierzchołkami drzew, kryje się wśród liści. Fiju-fiju, słychać z daleka.

Drozdy i kosy od dawna są nadaktywne. Pewnie w gniazdach czekają głodne dzioby. Awanturują się sroki, czasem porywają młode i wówczas przez kilka minut rozgrywa się dramat. Pogoń, krzyk i próżny lament. Gawrony ucichły. Kawki czasem nawołują dziecięcymi głosami. Na latarniach siadywał dzięcioł, łudząco podobny do sroki, i kuł uporczywie od trzeciej rano, słychać go było z daleka. Nie wiem, gdzie grzywacze założyły gniazdo, tym razem już nie na brzozie pod moim oknem, nauczone złymi doświadczeniami. Było tu stadko młodych, ufnych wróbli, które bawiły się w żywopłocie; już ich nie widzę, czyżby koty? Piękne są, odkarmione, pewne siebie. Czas łowów.

Wieczorami miasto. Koncert w kościele dominikanów, oświetlonym błękitnie i złoto. Dawna muzyka, dawne instrumenty, anielski głos Olgi Pasiecznik. A potem szybki marsz przez złoto-niebieskie ulice na następny koncert do Centrum Kultury. Nie!!! Atak dźwięku i światła mnie zabija. Wychodzę po kwadransie. Na placu przed dawnym klasztorem wizytek pełnobrzmiąca cisza miasta otula mnie jak puch.

Od kilku lat o tej porze - Festiwal Kody. Co roku inny, co roku gdzie indziej. Czy pamiętam muzykę? Transowy rytm Philipa Glassa wprawił mnie w stan kompletnego wyczerpania, ale jednocześnie, paradoksalnie, pozwolił rozwiązać trapiący od kilku tygodni problem, brak pomysłu na zamówiony tekst. Nie wiem, co ta muzyka miała wspólnego z przyszłą formą "Alfabetu Konia", może brak narracji? Tekst został dobrze przyjęty...

Ulubionym moim miejscem był wirydarz dominikanów, jeszcze przed remontem. Nawet w zimne, deszczowe wieczory maja 2010 roku, gdy kryliśmy się pod namiotem chroniącym scenę, by nie moknąć i nie uciekać. Dziwne brzmienia, dziwne instrumenty, gra świateł i uroda tego miejsca. Figura Madonny z boku sceny, odrapane mury z odpadającym tynkiem, błoto. Magia!

I kilka lat później "Święto wiosny", w tymże już odnowionym wirydarzu, na rusztowaniach, w klasztornych korytarzach. Tu pięknie sfotografowane przez Wojtka Korneta.

Wieczory w domu. Spacery z psami o szarej godzinie, gdy cichną ptaki. Łuna na zachodzie, ciemniejące niebo.

Maj, cud życia. Zawsze w maju uświadamiam sobie, jak bardzo jestem szczęśliwa. Dla mnie mógłby trwać cały rok, ale czy byłby wówczas majem?